Port Douglas: May I have a Reuben, please? + more

Ah men! Wat gaat de tijd snel! Ik ben alweer bijna 3 maanden weg van huis en het is alweer meer dan 6 weken geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Tijd dus weer voor een update! Komt ie dan:

Waar was ik gebleven..? (even spieken..) Oh ja! Ik zou gaan proefdraaien in het restaurant. The Little Larder (NL: De Kleine Provisiekast) Wat een schattige naam.
Maar goed, ik had gesolliciteerd naar de functie Kitchen Hand. Wat zoveel betekent als afwasser. Met een MBO diploma op zak kon het bijna niet fout gaan dus. De proef duurde ongeveer een uurtje. Dus ik afwassen als de malle. Eerst met de hand alles voorwassen, daarna in de vaatwasser, ondertussen de volgende tree voorwassen, dan was de vaatwasser wel klaar, tree eruit, nieuwe erin, al het schone opruimen en dit voor een uur lang.
Na het uur vroeg de eigenaar: ''So, do you still want a job?'' Nadat ik naar de uren en het loon (18,80 p/u!!) had gevraagd, was ik bijna geneigd om te zeggen: "Nee laat maar zitten, loon is niet wat ik had verwacht.'' Maar gelukkig zei ik dat niet. Ik wist niet hoe snel ik het aanbod moest aannemen. Ik heb hier al zoveel mensen ontmoet die weken, of zelfs maanden op zoek zijn naar een baan en niks kunnen vinden (of te kieskeurig zijn). Ik heb zelfs verhalen gehoord van mensen die terug naar huis moesten omdat ze geen baan konden vinden.
Ik wist dus wel hoe fortuinlijk ik was. Omdat het nu nog niet heel druk was had ik de eerste paar weken 3 dagen in de week vrij (di, wo en do). Maar tijdens kerst en oud & nieuw zou het stervensdruk worden en zou ik 6 of 7 dagen in de week kunnen werken. Top! Deze drukke periode zou tot 6 januari duren. Daarna sluiten ze de deuren voor 3 weken (zomervakantie). Daarom heb ik besloten om tot het einde hier te blijven. Eigenlijk wilde ik voor kerst alweer terug naar Cairns, maar ik kon de centen ondertussen wel goed gebruiken.

Het werk was erg enerverend.. 7 uur per dag het eerder genoemde ritueel. MAAR, ik mocht (lees: moest) ook elke dag tomaten snijden en 2 egg mixes maken. En als het druk was mocht ik ook z.g. gritters (of critters?) maken. Dat zijn een soort van mini aardappel/courgette taartjes, maar dan ook weer niet echt. Ik weet dat het heel vaag klinkt, maar dat was het ook. Zelfs als je ze ziet, heb je geen idee waar je naar aan het kijken bent. Maar als je ze eet, is het eigenlijk nog niet veel beter. Zelfs dan is er geen touw aan vast te knopen wat het nou eigenlijk is. Ik weet ook nog steeds niet of ze nou lekker vind of niet. (haha, volgens mij word mijn uitleg er zo niet echt veel beter op).
Verder heb ik ook kaas geraspt (yay!) en prawns (oh fuck, hoe noem je die beesten ook alweer in het nederlands? Oh ja! Garnalen) ontstaard en gesneden.

Het beste van het werken in een restaurant is dat je echte, propere maaltijden krijgt. Dit klinkt misschien niet heel speciaal, maar als je voor (bijna) 3 maanden alleen maar oats voor ontbijt, broodje pindakaas of jam voor lunch en tonijn of kip met rijst en groenten als diner hebt gegeten, dan ga je een echte maaltijd wel waarderen. En na 6 weken hier gewerkt te hebben, heb ik letterlijk alles van het menu minimaal 1x geprobeerd. En omdat ik wist dat ik, als ik weer verder zou gaan, weer terug zou gaan naar het broodje pindakaas, vond ik bijna alles even goed.

Omdat ik zo goed was als afwasser, hebben ze zelfs een sandwich naar me vernoemd. "May I have a Reuben, please?" Klinkt goed toch? Het was alleen wel erg verwarrend. Elke keer dat iemand dat bestelde keek ik om. Zelfs na 6 weken was ik hier nog niet aan gewend. Het beste was dat dit niet eens gelogen is. De sandwich was er alleen al voordat ik er was. Kleine kans dus dat hij echt naar mij vernoemd is.
Een Reuben is een ciabatta met cornbeef, gesmolten kaas, russian sauce en pickles (ehm... ik kom nu echt niet op het woord, maar ik ga er vanuit dat iedereen wel weet wat dat zijn).

Dat was wel zo'n beetje mijn werk. Ik zou hier dus tot 6 januari blijven. Maar zoals je ondertussen wel gemerkt hebt, verloopt hier in oz land niks zoals verwacht.
Op 2 januari (gelukkig net na de echt drukke periode), begon de vaatwasser raar te doen. Hij waste nog wel, maar hij spoelde de vaat niet meer af. Dus dat moest ik met de hand doen. Het was niet ideaal, maar goed. Zolang ik nog betaald kreeg, maakte het mij niet zo heel veel uit wat ik precies moest doen. En omdat ik altijd het positieve ergens in probeer te zien, vond ik het wel prima. Zo had ik in ieder geval een beetje afwisseling.
Dit ging de volgende dag hetzelfde. Tot zover niet zo spannend allemaal. Maar toen.. op 4 januari, was ik 's-morgens mijn tanden aan het poetsen toen Damo, mijn baas mij opbelde (dat is al een stuk spannender!) Zoals een echte Australiër zeg ik: Hey Damo, How's it going? Omdat de meeste oz's altijd hetzelfde zeggen (Not too bad, yourself?), verwachtte ik dit nu ook. Dus toen hij: "Not too good. Kinda bad actually", zei, wist ik dat er stront aan de knikker was.
Wat bleek nou, in het ene uurtje dat ik er niet was (ze gingen om 7 uur open, ik moest er om 8 uur zijn), is de vaatwasser opgeblazen (The dishwasher blew up). In gedachten zag ik al een flinke explosie en een hoop rook, maar als iemand zegt: The dishwasher blew up, betekent dat gewoon dat hij kapot is.
Omdat het niet te doen is om alle borden met de hand af te wassen (niet mijn woorden, maar die van Damo), en de technician op vakantie is t/m maandag, heeft hij besloten om de tent voor de laatste 3 dagen dicht te gooien.

KUT!

3 dagen x op zijn minst 7 uur x 18,80. Snelle rekensom. Loop ik toch mooi bijna 400 dollar mis!

Maar goed. Niks aan te doen. Dat was dus mijn werk. Maar ik heb nog niks over Port Douglas verteld.

Port Douglas. Echt een heel mooi stuk Australië. Een prachtig strand, veel palmbomen, goed onderhouden stukken groen, een paar heuvels met een mooi uitzicht, een marina, een yachtclub, een park, een winkelstraat van precies 1km lang vol met koffieshops, juicebars, restaurantjes, souvenirwinkeltjes en kledingzaken. Elke zondag had je de Sunday Markets (Vind ik op zich wel een passende naam). Heel rustig en vooral rustgevend. En de huizen zijn zo gigantisch mooi en groots. Een hoop villa's met de mooiste views die je alleen in films ziet. Perfecte omgeving dus om je kinderen op te laten groeien. Of om van je oude dag te genieten. Niet zo gek dus dat je hier dus inderdaad een hoop gezinnetjes en oude mensen ziet. En niet zoveel backpackers. Er is dus ook niet zoveel te doen hier voor backpackers. Wel waren er twee uitgaansgelegenheden.
Ik sliep in een hostel genaamd Parrotfish Lodge. Ik ben dus weggegaan uit het hostel waar ik in sliep toen ik mijn vorige blog schreef (Dougies). Dit omdat Dougies echt te ranzig voor woorden was en het was daar best duur. Zelfs voor hier. En omdat het zo'n 20 minuten lopen was naar het centrum, waar ik werkte. Parrotfish was nog steeds niet heel schoon (wel echt stukken beter), maar ik bespaarde hier 9 dollar per nacht (later zelfs 11 per nacht) en hier had ik gratis wifi, gratis ontbijt en ik zat op 2 minuten lopen van mijn werk. Omdat dit hostel samenwerkte met The Wildlife Habitat (een soort van dierentuin), zaten de vrijwilligers van the habitat ook in dit hostel. Deze vrijwilligers bleven 4, 6 of 8 weken. Hierdoor had ik met deze mensen goed contact en heb ik met hun een hele goede tijd gehad. De meeste hiervan kwamen uit Denemarken en Noorwegen.
Met hun heb ik ook oud & nieuw gevierd. Ik zou eigenlijk met een van hun terug naar Cairns gaan voor oud & nieuw. Maar weer ging het niet helemaal volgens plan. De bus zou ons om 17.00 uur oppikken. Dat betekent ongeveer 18.30 in Cairns. Nog genoeg tijd om daar wat te eten en dan te gaan partyen. Toen belde zij mij dat ze een half uurtje later zouden zijn. Prima! Geen probleem.
Maar om 18.30 waren ze er nog niet en begonnen we te praten over wat we zouden doen als we in Port Douglas zouden blijven. Om 18.45 hadden we besloten dat als de bus er om 19.00 uur nog niet zou zijn, we deze zouden cancelen. Dus even na 19.00 belde ik de buscompany op om te cancelen. En ja hoor! Je raad het al. Komt die klootviool aanrijden. En verwacht hij ook nog eens dat we haast maken. Dus ik zeg: Joh, luister eens, je bent meer dan 2 uur te laat. Wij blijven hier..
Gelukkig had hij ondertussen zoveel haast, dat hij hier niet meer moeilijk om deed.
Dus wij, volgens de net gemaakte plannen (dit wel), naar de bottleshop, hier de beste (lees: goedkoopste) champagne gehaald (volgens nieuwjaarstraditie), nog wat meer drank (volgens een goede avond traditie), en zijn we naar de marina gegaan. Hier was een nieuwjaarsfeest. Op de borden stond dat je geen drugs mee mocht nemen (fair enough), maar er stond niks over alcohol. Dus wij vol goede moed naar de entree. Wijst de bouncer naar de drank, en zegt: "No Drugs!" Dus wij: "These are no drugs, this is alcohol." Dus hij weer: "No Drugs!" (volgens mij was dat zover zijn vocabulaire ging, dus geen punt om in discussie gegaan). Maar goed, wij zaten dus met een hoop alcohol waarvan we dachten dat we tot 12 uur zouden hebben om van te genieten (het was ondertussen ongeveer 20.00) Geen kans dus. Maar dit probleem was snel opgelost. We zijn net buiten de entree, aan de rand van een restaurant (net wel/net geen openbaar alcoholgebruik) gaan zitten en hebben eerst onze champagne genuttigd. Deze was verbazingwekkend goed voor de prijs. Helemaal top! Daarna zijn we aan de rest begonnen. Simpelweg hier zitten en gewoon lullen over van alles en nog wat. Dat was niet wat ik van oud en nieuw had verwacht, maar het was verbazingwekkend relaxed en gezellig.
Ondertussen was de enige politiewagen van Port Douglas ook al een paar keer langs gekomen. En na vriendelijk zwaaien ook weer doorgereden. (Net geen openbaar alcoholgebruik dus).
Rond 21.00 uur was er in de verte (vanaf het strand) ook een vuurwerkshow te zie vanaf waar wij zaten. Het begon dus toch nog best wel op oud en nieuw te lijken. Na een paar uur waren we door de drank heen en konden we eindelijk naar de party bij de marina. Na een biertje besteld te hebben zijn we daar gaan zitten en verdergegaan waar we gebleven waren. Later nog wat andere mensen van het hostel ontmoet (die dachten dat we in Cairns zouden zitten en dus hun eigen plannen hadden). Om 12 uur waren er welgeteld 5 vuurpijlen te zien. Dit was eerlijk gezegd wel een beetje teleurstellend, maar goed. Niet helemaal wat ik verwacht had, maar ik heb uiteindelijk wel echt een top oud en nieuw gehad. Er was alleen 1 nadeel.. Ik moest de volgende dag weer om 8 uur op mijn werk zijn. De drukste dag van het jaar!! (yay!)

Zoals ik eerder als zei, was ik de eerste paar weken 3 dagen vrij. Op deze dagen ben ik steeds terug naar Cairns gegaan. Toen waren er nog geen problemen met de bus, en kwam deze maximaal een half uur te laat, wat niet meer dan normaal is voor een shuttlebus.
Hier ben ik naar een ander hostel gegaan als waar ik voorheen zat. Ik ben nu naar Castaway's gegaan. Hier zitten een hele hoop mensen die ik eerder heb ontmoet. De meeste hiervan heb ik ontmoet tijdens het wakeboarden, en een paar tijdens de trip naar Cape Tribulation en Daintree Rainforest. De meeste van deze mensen werken tijdelijk in dit hostel dus zij blijven hier minimaal een paar maanden. Ideaal dus voor mij als gezelschap.
In Cairns heb ik nog een paar keer ge wakeboard. Dit blijf echt zoo vet! De laatste keer ging ik ook proberen om te springen. Dat valt nog niet mee. Ik kwam wel los, maar het landen had ik nog wat meer moeite mee. Dat is me nog niet gelukt. Maar ik ga zeker nog minimaal 1x wakeboarden, dus dan ga ik het gewoon weer proberen (dat vinden mijn privat parts en mijn gezicht waarschijnlijk niet zo leuk, als je begrijpt wat ik bedoel..)

Verder heb ik in Cairns allerlei dingen gedaan met de mensen uit het hostel. We zijn naar Stoney Creek geweest. Hier hebben we gezwommen. We zijn een aantal keer gaan beach volleyballen. Of we hebben bij het zwembad van het hostel gaan chillen. In de avonden hebben we vaak een paar drankjes gedaan bij The Woolshed. Hier was gratis diner voor de backpackers (met een voucher). Dit waren geen bijzondere maaltijden, maar voor backpackers is gratis altijd goed.

Kerst (zou ik bijna vergeten) heb ik ook in Cairns gevierd. Met een aantal mensen uit het hostel (die daar al langer zitten) hebben we secret santa gedaan. Dan trek je lootjes en moet je voor diegene een klein cadeautje kopen. Dat is al lastig als je de persoon in kwestie ook daadwerkelijk kent, maar al helemaal als je de persoon niet (nauwelijks) kent. Daarom hadden de meeste mensen voor 15 dollar aan chocola of snoep gekregen. Ik had voor 15 euro aan typisch nederlands eten gekregen. Stroopwafels, boterkoeken(?), zoute drop, pepermunt (blijkbaar is dat ook nederlands) en natuurlijk hagelsag. Voor de mensen die mij een beetje kennen, eet ik dit letterlijk nooit, dus heb ik dit 'gedeeld' met de mensen in Port Douglas.

Op kerstavond hebben we een super gezellige avond gehad in het hostel. En op 1e kerstdag hadden we een kerstdiner. De eigenaar van het hostel had wel wat geregeld, maar omdat er uiteindelijk ongeveer 40 mensen zouden zijn, hadden we afgesproken dat iedereen zelf ook wat zou meenemen. De meeste mensen (ik ook) had samen met een paar andere eten klaargemaakt. Zo kon je ook echt iets speciaals maken. Natuurlijk was er nu dus veel te veel eten, maar lekker dat het was! Iedereen heeft hier wel van genoten. Op 2e kerstdag moest ik wel weer om 8 uur in Port Douglas zijn om te werken. Dit betekende dat ik met de bus van 7 uur (de eerste) naar Port Douglas zou gaan. Hierdoor zou ik te laat op mijn werk komen, maar ik had het heel netjes van tevoren gevraagd aan Damo, dus dat was geen probleem.

Afgelopen zondag (5 januari) was mijn laatste avond in Port Douglas. Toen ben ik met de Denen en de Noren waar ik het meeste mee omging uit eten gegaan. Een afscheidsfeest dus. Wat zoveel betekent als: Eten bij de lokale pizzeria (wat overigens wel een erg leuke tent was) met een lekker drankje erbij. Want hier in Australië is het meestal toegestaan om je eigen drank mee te nemen als je uit eten gaat. Mits je een zogenaamde corkage (kleine vergoeding) betaalt.

De volgende dag met de bus terug naar Cairns. Voor de laatste keer! En hoe blij en opgelucht ik was dat ik eindelijk weer verder kon trekken, voelde het toch wel een beetje gek toen ik wegging. Zoals ik eerder al zei, is Port Douglas niet zo bijzonder voor de backpackers, maar is het wel een ideale plek om te wonen. En heel eerlijk. Als je 6 weken in Port Douglas bent, gaat dat toch wel een beetje als thuis voelen. En nogmaals, hoe blij ik ook ben dat ik daar eindelijk weg ben, mis ik het nu toch wel een beetje..

Maar goed. Ik zit nu weer in Cairns. Zoals ik al zei probeer ik nog wat te wakeboarden (waarschijnlijk morgen 8 en zondag 12 januari). Op 9, 10 en 11 januari ga ik op de duikboot 'Deep Sea Divers Den' werken als hostie. Ik weet niet heel precies wat dit inhoud, maar volgens mij is het zoiets als; zorgen dat er voldoende water aan boord is, zorgen dat er wc papier aan boord is, schoonmaken, lunch klaarmaken en dat soort dingen. Ik krijg hier niet voor betaald, maar in ruil hiervoor mag ik wel 2x per dag duiken! Naast de ervaring is dat natuurlijk waar ik het voor doe.

Volgende week, waarschijnlijk rond 14 januari, trek ik dan eindelijk verder naar het zuiden. Weg uit de warme Wet Tropics. Eerst ga ik naar Mission Beach. Dat ligt ongeveer een uurt onder Cairns. Hier ga ik Skydiven! 14000 ft. hoog(ongeveer 4,2 km), met uitzicht over het Great Barrier Reef. En dan land je op het strand. Ik heb ier echt heel erg veel zin in.

Daarna ga ik verder naar Townsville. Hier in de buurt ligt een scheepswrak. Dit moet een van de mooiste Shipwreck dives ter wereld zijn. Dat wil ik dus zeker niet missen. Nadat ik hier gedoken heb, ga ik verder naar Airlie Beach en Whitsunday Island. Hier moet het ongelooflijk mooi zijn! Ik ben benieuwd.

Dit zou allemaal in ongeveer twee weken gedaan zijn, dus de kans dat mijn volgende blog dit keer wat sneller komt, is zeker aannemelijk. Maar ga nergens van uit. Want zoals je weet: niks in Australië gaat volgens plan. En eerlijk gezegd vind ik dat alleen maar fijn!

Nou, volgens mij zijn jullie weer redelijk up-to-date na dit boekwerk. Dus ik zou zeggen: Adieu, en tot de volgende keer!