Westcoast: One Epic Trip!

Vier weken. Perth-Darwin. 5876km. Op de motor. One Epic Trip.

Het begon allemaal in een ver verleden. Op de ochtend van 15 April om precies te zijn.
Net uitgeckecked uit het hostel zat ik buiten in het park mijn vorige blog te schrijven. Totdat ik gebeld werd. MADDY!!!!!!!! Woehoeee!! Ze zijn geland, Maddy en Martin. Zij zijn van Darwin naar Perth gevlogen en zitten nu in de taxi om mij op te komen halen.

Niet veel later later zaten we met zijn drieën in een vakantiehuisje even buiten Perth.
Een eigen badkamer! Keuken! Woonkamer en TV! Wat een luxe!

Maddy en Martin zijn terug gegaan naar de stad om de vier motoren op te halen. Vier stuks? Voor drie personen? Klopt. Want vannacht zouden ook pap en Petra aankomen in Perth. Zij zijn helemaal van Amsterdam naar Perth komen vliegen.
Als ik er niet heel ver naast zit komt dat dus op een totaal van 5 personen. Dan missen we dus nog een motor. Oh nee, dat is waar ook. Ik mag nog geen motor rijden.

Met z'n vijven gingen we dus op weg. Ik achterop bij pap. Eerste stop: Penguin Island. Een eiland waar waarschijnlijk wel pinguïns zitten, maar die wij niet hebben kunnen vinden. Vanaf Penguin Island zijn we met een boot op zoek gegaan naar zee leeuwen. Deze hebben we wel gevonden!

De volgende dag zijn we met z'n drieën doorgereden naar Jurien Bay.
Pap en Petra zijn in Perth achter gebleven ivm pap zijn been. Hij zou hier nog een aantal dagen moeten blijven voor controle. Daarna zouden zij ons (Maddy, Martin en mij) weer inhalen.
Op weg naar Jurien Bay dus. Nu achterop bij Maddy! Onderweg zijn we gestopt bij de Pinnacles. Dit is een hele grote zandvlakte met een hele hoop puntige rotsformaties waar verschillende theorieën over bestaan over hoe ze nou eigenlijk ontstaan zijn. Best een indrukwekkend gezicht.
De volgende dag zouden we in een dorpje net buiten Jurien Bay (Green Head) met zee leeuwen gaan zwemmen. Maar doordat er te veel stroming stond, ging dit helaas niet door.

De volgende stop zou Kalbarri zijn. Een trip van 360 km. Onderweg zouden we een kleine detour maken naar Hutt Lagoon. Beter bekend als Pink Lake. Een meer dat, jawel, fel roze is. Hoe? Algen.

Toen we hier uitgekeken waren en klaar waren met romantische foto's maken van Maddy en Martin samen (Aaaaawh. So cuuuute! It's PINK!), gingen we verder naar Kalbarri. Hier zouden we op een station slapen in de middle of nowhere. De oprit zelf was zo'n 4km. En omdat dit mul zand was, en Maddy en ik het allebei niet zo'n goed idee vonden voor mij om achterop te blijven ben ik gaan lopen.. Moet je je wel bedenken dat het 30+ graden was, ze hier een gat in de ozonlaag hebben, er overal reflecterend zand om mij heen was en de enige schaduw in de buurt was die van mijzelf. Maar genoeg negativiteit. Positieve gedachten: het is maar 4km, geen haast, halve liter water over; no worries! Vol goede moed ging ik aan de wandel. Gelukkig kwam er al snel een auto aan die mij wel een lift wilde geven. En jawel hoor. Terwijl ik lekker relaxed in de auto zat, met de airconditioning aan, zag ik Maddy en Martin, op de motoren, worstelen om overeind te blijven.

Murchison House Station. Dat was de naam van de farm waar we 2 nachten zouden blijven. Hier is niks gepland. Er is dan ook niks in de buurt. Lekker ge relaxed dus.

Na weer een dag gereden te hebben kwamen we aan in Denham. Op zich niet zo gek bijzonder. Wel bleven we hier slapen in het meest westelijke hotel van Oz land.

De volgende dag. Djeez.. Wat een trip. 26 hele kilometers richting Monkey Mia. Misschien niet de langste, maar wel een hele mooie!
Na een half uur kwamen we dus helemaal uitgeput aan in Monkey Mia.
Apen in Australië? Niet dus. Het heet Monkey Mia doordat er zoveel dolfijnen zitten. Logisch!
Maar serieus: niemand weet zeker waar de naam vandaan komt. Mia is Aboriginal voor home/shelter. Monkey komt óf van een parelboot genaamd 'Monkey' ergens in de 19e eeuw. Of van de pet monkeys die de pearlers meenamen.
Mijn theorie is dat Australië gewoon ondersteboven is.
In Monkey Mia schijnt de zon 320 dagen per jaar. Niet zo gek dus dat toen we de volgende ochtend op het strand stonden om wilde dolfijnen te gaan voeren, het aan het regenen was.. Maar goed. Wij laten ons niet zo snel uit het veld slaan. Als echte die hards stonden we daar dan. Te wachten tot er iemand dolfijnen had gespot. Gelukkig lieten ze niet lang op zich wachten. Het blijven toch echt wel hele gave beesten.
Toen de vis op was (ze geven ze niet zoveel, zodat ze er niet van afhankelijk worden en ze nog wel zelf gewoon blijven jagen), zijn we naar Shell Beach gegaan. Een strand zonder zand. Alleen maar schelpen. Best apart. En gek genoeg ligt het niet eens heel verkeerd.
Toen we hier van terugkwamen, waren pap en Petra ook net aangekomen! Jeeeuh!
Na een week 'gescheiden' te zijn geweest, is het team weer compleet. Van de arts moet pap nog wel rustig aan doen. Dus wat doe je dan? Precies. Een motortrip langs de westkust van Australië! Wat anders?
De volgende dag hebben we weer dolfijnen gevoerd (weer in de regen), omdat pap en Petra dat nog niet gedaan hadden. Nu moesten we wel een stuk langer wachten. Maar goed, het blijven wilde dieren. Hierna zijn we op de boot gestapt om naar een Pearl Farm te gaan. Eigenlijk was het een dugong (zeekoe) en dolphin spotting cruise including visit to a Pearl Farm. Maar helaas hebben we geen dugongs kunnen spotten. Wel dus naar de Pearl Farm geweest. Was heel interessant om gezien en geweest te zijn. Ik heb er eigenlijk nooit eerder bij stilgestaan dat er hele farms zijn om parels te groeien. Zit een hele techniek achter de behandeling van de oesters en er gaan hele jaren overheen om 1 zo'n parel te groeien.

Na een rit van 581 km, zijn we gestopt in Coral Bay. Na zo'n lange dag, hebben we in de avond niet zo gek veel meer gedaan. Vroeg naar bed, want de volgende dag zijn we gaan snorkelen met Manta Rays! Holy Cow! Wat zijn dat een machtige beesten! Niet normaal. Een van de eerste dingen op mijn Bucket list. En nu dan eindelijk gedaan. Wow!

De volgende dag op naar Exmouth. Wat bleek nou. Die regen van de afgelopen dagen kwam dus van een cycloon waar we steeds net voor wisten te blijven. Maar omdat de wegen van Coral Bay naar Exmouth de vorige dag ondergelopen waren, hadden ze deze afgesloten. 's-Morgens hoorden we dat deze nog steeds afgesloten waren. Maar zo eigenwijs als we zijn, zijn we toch op de motoren gestapt.
Na nog niet zo lang, moesten we al stoppen. De wegen waren net geopend, maar we moesten wel iemand volgen die precies wist waar we wel en waar we niet konden rijden. Op sommige plekken stond de weg inderdaad nog helemaal onder water. Overal lag modder op de weg, en er lagen overal takken en stenen die door de stroming op de weg waren beland. Ik was dus wel blij dat we iemand konden volgen.

Uiteindelijk kwamen we dan toch aan in Exmouth. Hier zouden we drie dagen blijven. De eerste dag gingen we weer de boot op. Dit keer om met Whalesharks te gaan zwemmen. Omdat het nog steeds slecht weer was, werden de meeste boten gecanceld. Maar niet die van ons. Ha! Dus wij de boot op. Alle duik en snorkel uitrusting uitkiezen en klaarzetten. Dan komt de kapitein de boot op. Helaas jongens. Het feest gaat niet door..
De volgende dag zouden we vanaf de Navy pier gaan duiken. Dit zou heel mooi en indrukwekkend zijn. En het feit dat het op militaire bodem is. Eigenlijk mag je daar dus helemaal niet zijn. Allemaal wel leuk en aardig maar het weer was nog steeds slecht. Het was dus wachten op een belletje met het slechte nieuws.
Derde dag misschien wel geluk? Jawel hoor! Het weer was opgeklaard, dus vandaag konden we eindelijk met de Whalesharks gaan zwemmen! Holy Macaroni wat een beesten zijn dat.
Whalesharks zijn de grootste vissen op aarde. De grootste kunnen 15m worden. Wij hebben met drie verschillende gezwommen, waarvan de grootste 8m was! Er is heel weinig bekend over deze beesten. Er zijn wel tags aangebracht op een aantal, maar dat was/is niet zo'n succes. Sommige walvishaaien gaan zo diep het water in, dat de tags kapot gaan door de druk. Het komt ook voor dat de haaien de tags er zelf afhalen door ze over de bodem en de stenen te schuren. Een zo'n tag kan al snel zo'n $5000,- dollar kosten. Ze laten zich dus niet zo makkelijk onderzoeken.
Maar om met ze te kunnen zwemmen was zo ontzettend gaaf. Hele indrukwekkende en mooie beesten!

Volgende afslag: Dampier. Hier speelt de film 'Red Dog' zich af. Een Oz film gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Maar die zouden niet zoveel van jullie kennen. Eerlijk gezegd kende ik hem zelf ook niet, totdat we deze de afgelopen avond gekeken hadden.
Na hier een nacht doorgebracht te hebben (eigenlijk sliepen we in een plaatsje hier vlak naast: Karratha), gingen we door naar Broome. Meer dan 850km. Aangezien dat hier in Australië niet te doen is op een dag, zijn we halverwege gestopt bij een Roadhouse. Een soort van truckstop in de middle of nowhere.

Toen we de volgende dag in Broome aankwamen, moesten we wel de film 'Bran Nue Dae' kijken. Een andere Oz film (deze over de Aborigines) die zich hier in Broome afspeelde. Ook een must-see voor locals en toeristen.
De volgende dag zijn we Broome ingegaan. We zijn langs Sun Pictures cinema gegaan. 's-werelds oudste, nog draaiende, picture garden. Een openlucht bioscoop, met tot halverwege de zaal een afdak. Oorspronkelijk zaten de blanken onder deze afdak, en de Aborigines 'buiten'. Zodat als het ging regenen, de blanken droog zouden blijven.
In Broome zijn we ook op kamelen wezen rijden. Zeer comfortabel. Hoewel, na een uurtje begint toch wel alles zeer te doen. Was wel leuk om een keertje zo'n tour gedaan te hebben. Over het strand, met zonsondergang. Niet verkeerd, hoor! Geinige beesten, die kamelen.

Hier zijn we twee dagen geweest. Daarna gingen we door naar Kununurra. Ook nu weer, omdat de afstand te groot was om in een dag te doen, zijn we halverwege gestopt in Fitroy Crossing.

Vanuit Kununurra zijn we met een tour boot Lake Argyle op gegaan. Dat is een gigantisch man made lake met een hele geschiedenis, waar ik, om jullie niet verder te vervelen, verder niet op in zal gaan (daarmee bedoel ik eigenlijk dat ik de helft zelf alweer ben vergeten.. Oepsie!)
Wel was het echt HUGE! Super mooi en heerlijk om in te zwemmen. Hier hebben we ook Rock wallaby's gezien. Niet IN het water natuurlijk. Op de rotsen. Dùh!

De volgende bestemming zou alweer Darwin zijn (àaaaawh) maar dit was was zo'n eind, dat we sowieso nog een keer zouden moeten stoppen. Dit was in Timber Creek. Vanaf daar zouden we theoretisch wel in een dag naar Darwin kunnen rijden. Maar omdat we dan letterlijk de hele dag op de motor zouden zitten, met minimale stops, en dat niet chill zou zijn, hebben we besloten om nog een keer te stoppen in Katherine.
Moet ik misschien ook zeggen dat je hier na zonsondergang niet meer wilt rijden. En zeker niet op de motor. Niet omdat er geen straatverlichting is, maar omdat na zonsondergang alle beesten op straat gaan party-en (true story).

Op naar Katherine dus. Hier zouden we de Katherine Gorge boot tour gaan doen.
De oplettende lezers zullen nog wel weten wat dat is, want hier ben ik in mijn allereerste week in Australië ook geweest.

De volgende dag was helaas alweer de laatste tour dag. Het laatste stukje naar Darwin.
Om de trip goed af te sluiten, zijn we 's-avonds nog eens lekker uit eten geweest. Helaas was dit ook alweer de laatste avond met Pap en Petra samen, want zij zouden de volgende dag alweer terug naar Nederland vliegen.
Deze afgelopen maand is echt voorbij gevlogen. Maar we hebben zoveel gedaan en gezien. En ook zo veel lol gehad. Het voelde een beetje als een vakantie in een vakantie.
Om deze 'vakantie' in een woord samen te vatten: ONEEPICTRIP!!!



On the next episode of 'Reupie in Oz land':
Reupie gaat op zoek naar een baan.. Zal hij deze vinden? Stay tuned to find out!