Eastcoast: City 2 Surf

Allereerst wil ik even zeggen dat ik deze geniale titel NIET zelf heb bedacht. Er is een hardloopwedstrijd in Sydney genaamd: 'City2Surf', waar ik niet aan mee heb gedaan. Om verwarring te voorkomen heb ik, zoals je ziet, de titel wel een beetje aangepast (zie de spaties!).

Oké. Dan nu naar mijn verhaal. Weg uit Darwin, op naar Brisbane. Tot nu toe is het in Australië zo warm geweest, dat ik geen lange broeken of truien nodig had. Ik stapte in Brisbane het vliegtuig uit, en dacht even dat we de verkeerde afslag hadden genomen richting de zuidpool. Het was zelfs zo erg dat zodra ik uitademde er zo'n damp wolkje tevoorschijn kwam! Dat klinkt misschien niet zo extreem, maar ik heb in ongeveer 9 maanden geen temperaturen onder de 20 graden meegemaakt. En daar zat ik dan. Wachtend op de trein in mijn korte broek. Wel was ik zo slim geweest om mijn vest mee te nemen. Maar eigenlijk had ik die bij me omdat ik wist dat het in het vliegtuig nog wel eens koud wilt worden.

Het was 0600 uur. Het was koud. Bijna niet geslapen (huilende kinderen in het vliegtuig). Er hing een grote tas aan mijn rug en een wat kleinere rugtas hield ik vast in mijn rechter hand. In mijn linker hand had ik de kaart van Brisbane. Op zoek naar mijn hostel. Deze had ik wel van tevoren geboekt, maar ik wist dat je bij de meeste hostels pas rond 1400 in kon checken. Ik hoopte uit alle macht dat ik in ieder geval mijn tas zou kunnen droppen.
Ik had het niet beter kunnen treffen. Er was een 24/7 receptie, dus ik hoefde zelfs niet te wachten totdat deze open zou zijn om naar binnen te kunnen (weet je nog? Het was koud buiten). Ik kon inchecken. Ik kon mijn tas droppen. Ik kon zelfs gebruik maken van de douches! Ik kon alleen nog niet mijn kamer in. Hiervoor moest ik inderdaad wachten tot 1330 uur.
Na een warme douche heb ik warme kleren aangetrokken en ben de stad in gegaan. Die warme kleren waren eigenlijk helemaal niet zo warm. De enige lange broek die ik mee had genomen naar Australië had ik verpest op de mango farm. En ik was vergeten dat ik wel een trui bij me had (die zaten ondertussen helemaal onderin mijn tas en die had ik al bijna een jaar niet meer gezien). Maar ondertussen was de zon op en was het eigenlijk wel lekker. En ik had mijn vest nog, natuurlijk.

De volgende twee dagen ben ik een beetje door de stad gaan dwalen samen met wat mensen uit het hostel. Maar er is eigenlijk vrij weinig te doen of zien in Brisbane.

Maar de volgende ochtend werd ik opgehaald door de bus. Die zou mij naar Yarrawarra brengen. Hier was namelijk Spot X. Een surfschool. De komende vijf dagen had ik een surfkamp. 2 lessen per dag van elk 2 uur lang. In de eerste les kon ik al staan. Hoewel ik denk dat dat meer met geluk dan met skills te maken had.
Les twee: Djeez, dit is toch zwaarder dan gedacht!! Die eerste les had mij al helemaal gesloopt. Desondanks nog een aantal keren weten op te staan! Techniek en uitvoering was nog ver te zoeken, maar mijn geluk kon niet meer op. En ik had nog 10 uur in het water over om aan mijn techniek te werken. En hoewel ik mijn lichaam nog nooit zo kapot is geweest (echt! Ik wist niet dat het menselijk lichaam zoveel pijn kon verdragen!) ging het geleidelijk aan steeds beter. Tijdens mijn allerlaatste les begon ik zelfs 180's (zonder plank) te doen, en dan de golf, met de verkeerde voet voor, uit surfen. Ik was eerlijk gezegd best wel een beetje trots op mijzelf. Als ik dat mag zeggen.
Wat ook wel leuk was, was dat ik ook les heb gehad van Shaun. Een van de top 10 surfers wereldwijd. Dit was niet mijn beste les. Bij hem komt alles wat hij doet automatisch. Dan is het vrij lastig om dat over te brengen op de leerlingen. Maar goed. Zijn broertje, die eigenlijk mijn instructeur was, was wel een hele goede leraar.

Tijdens deze dagen was dit zo'n beetje alles wat ik deed:
Ontbijt, surf les, lunch, surf les, douchen, avondeten, kampvuur, bed.

Niet heel verkeerd, toch? Had ik al verteld dat er ook dolfijnen in de baai zaten? Surfen met wilde dolfijnen! Ik had het slechter kunnen treffen!

Na vijf dagen intense pijn, lol, blijheid, dolfijnen en water was het tijd om weer verder te trekken. Op naar Sydney. Na een meer dan 10 uur durende busrit kwam ik midden in de nacht aan bij het hostel die ik, heel slim, van tevoren had geboekt. Ik had zelfs geregeld dat ze de sleutel onder de deurmat hadden neergelegd.

In Sydney was ik helaas een beetje ziek. Ik dacht eerst dat het alleen een verkoudheid was die ik tijdens surfkamp had opgelopen. Maar al snel bleek dat ik ook ontstoken amandelen had. Nog steeds niet zoveel aan de hand. Wat pijnstillers gekocht en gaan.
Ik ben een weekje in Sydney gebleven. Ik heb natuurlijk het Sydney Opera House bezichtigd. En de Harbour Bridge.
Ik ken ook iemand die in Sydney woont. Hem had ik in Cairns ontmoet. Met hem ben ik ook een paar dagen op stap geweest.
Misschien ben je het alweer vergeten, maar in Brisbane had ik het al koud. Nu, 19 uur naar het zuiden, had ik het nóg kouder. Daarbovenop was Sydney de eerste plek waar ik een droger nodig had (in de zon hangen werkt ook en is een stuk goedkoper). Na bijna een jaar was ik vergeten dat sommige dingen nog wel eens willen krimpen in de droger. Op naar de Zebra's van Australië om goedkope, warme kleren te kopen. Dan kan je denken; wat voor iets bijzonders of leuks kan er hier gebeurd zijn dat dit op deze blog genoemd word? Om eerlijk te zijn, niet zo gek veel. Behalve dan dat het niet voor niets goedkoop was (gedraaide naden bijvoorbeeld) en dat mijn tas nu nóg zwaarder is...

Bewapend met warme kleren vond ik het tijd om naar Bondi Beach te gaan. Je weet wel, van dat TV programma, Bondi Rescue.
Hartje winter, dus het was bijna helemaal uitgestorven. Heel eerlijk vroeg ik mezelf ook af wat ik daar deed, want zelfs met warme kleren waaide ik uit m'n hemdje. Terug naar Sydney dus.
De volgende dag was het iets beter weer, dus ben ik weer naar Bondi gegaan. Nog steeds koud, maar dit keer waren er zowaar mensen in het water. Surfers. De golven waren gigantisch. Zeker vergeleken met gisteren toen het helemaal plat was.
Als een echte groupie ben ik foto's gaan maken van de Rescue toren van het TV programma. En ik was niet de enige. Mensen die proberen door de ramen foto's te maken, of zelfs door de deur als er mensen in en uit lopen. Helaas ben ik geen celebrities tegen het lijf gelopen..

Vanuit Sydney ben ik op een dagtour naar de Blue Mountains geweest. Deze waren zo spectaculair en zo mooi. Hier zijn we wezen hiken en hebben we de Wentworth falls en de Three Sisters gezien. Drie rotsen. Er is een Aboriginal verhaal, die ik vergeten ben, die uitlegt waar ze vandaan komen en waarom ze zo speciaal zijn.
Ook zijn we met 's-werelds steilste trein geweest. Op een gegeven moment is de incline 52 graden!

Na een weekje Sydney en omstreken ben ik doorgegaan naar Canberra, de hoofdstad van Australië. Het is eigenlijk een beetje zielig, maar reden dat dit de hoofdstad is, en dit is geen grap, is omdat ze niet konden kiezen tussen Sydney en Melbourne. Dus hebben ze maar een stad gekozen die in het midden lag. Canberra.
Hier zijn drie dingen om te zien en/of bezoeken: het War Museum, Parliament House en het Old Parliament House.
De eerste dag ben ik naar het museum gegaan. Deze was vrij interessant. Dat ging over elke oorlog waar Australië in betrokken was.
De tweede dag besloot ik om uit te zieken. Ja, ik was nog steeds ziek. En vandaag kon ik nauwelijks lopen zo beroerd voelde ik me. De hele dag TV gekeken en geslapen. Maar ik dacht dat als dit het diepte punt is, dan kan het vanaf hier alleen maar beter gaan. Na vandaag uit gegriept en geziekt te zijn, voelde ik me de volgende dag inderdaad een stuk beter. En mijn amandelen begonnen ook weer te krimpen en minder pijn te doen.
Perfect! Dan kan ik in ieder geval het Parliament House én het Old Parliament House nog zien!

Met de bus naar Batmania. Beter bekend als Melbourne. Niet veel mensen weten dit, maar voordat Melbourne Melbourne was, werd het Batmania genoemd. Dit naar John Batman, een van de eersten die zich in dit gebied settelde.
Melbourne dus. Ook hier kwam ik weer midden in de nacht aan. De volgende morgen voelde ik mij redelijk goed. Maar gedurende de dag voelde ik mij steeds slechter. Ik kon mijn amandelen bijna zien groeien en kon geen hap meer door mijn keel krijgen. Na het avondeten (dat letterlijk twee happen was..) besloot ik dus om toch maar naar het ziekenhuis te gaan. Om een lang verhaal kort te maken, hebben ze mij hier een nacht gehouden. Een aantal tests gedaan, aan het infuus (anti biotica en water met zout) gelegd en wat andere medicatie toegediend om de zwelling tegen te gaan.
Ik heb hier echt een heerlijke nacht gehad. Een kamer voor mezelf, goed matras, uitgebreid ontbijt. Daarbovenop was alles gratis! Blijkbaar is er een soort van regeling tussen Nederland en Australië. Hoe dat precies werkt weet ik niet, maar ik vond het wel prima!

Ik werd naar huis gestuurd met een 10 daagse anti biotica kuur en medicatie tegen de zwelling. Hierna voelde ik mij weer helemaal goed. Kon ik dus eindelijk Batmania onveilig maken.
Iemand die ik in Bundaberg had ontmoet, werkte nu in Melbourne. Met hem heb ik in de eerste week veel gechilled. Daarna vloog hij naar Azië.
Ik heb een paar dag trips gedaan. Eentje naar de Great Ocean Road. Precies. Een hele lange weg langs de kust.
Eigenlijk is het 's-werelds grootste war memorial. Het is gemaakt door de soldaten die terugkwamen uit de 1e wereldoorlog om de slachtoffers te herdenken.
De kust is echt ontzettend indrukwekkend en mooi met stranden, rotsformaties en zelfs een stuk regenwoud. We zijn onder andere langs de 12 Apostels geweest, dit zijn 8 individuele rotsen in het water. Origineel waren het er 9, maar de negende is volgens mij in 2005 ingestort. Het zijn er nooit twaalf geweest, maar ze hebben het zo genoemd om meer toeristen te trekken (12 apostelen van Jezus).
Ook heb ik de London Bridge gezien. Alhoewel ze het, nadat een deel is ingestort, nu de London Arch noemen. Toen het nog de London Bridge was kon je eroverheen lopen. En dus waren er twee mensen zo gelukkig dat ze op het uiteinde stonden terwijl het midden instortte. Niemand is gewond geraakt, maar ik denk wel dat er een paar schoon ondergoed nodig hadden.

Een andere dag trip was naar Phillip Island. Een eiland vernoemd naar Mr. Phillip. Waarschijnlijk. Denk ik. Weet ik eigenlijk niet.

Maar goed, het eiland lag op een paar uur van Melbourne vandaan in de meest oncomfortabele bus die ik ooit ben tegengekomen. Ik moest letterlijk zijwaarts zitten omdat ik anders niet paste.
Dit was het dik waard, want het eiland was ongelooflijk. Er waren wel een aantal dorpjes maar daarbuiten was het ongerept. Ik heb gemerkt tijdens het schrijven van deze en voorgaande blogs dat ik vrij slecht ben in het onder woorden brengen hoe mooi of spectaculair iets is. Dus alles wat ik nu zeg is; je had er bij moeten wezen!
Ik heb wel een paar foto's die een aardige impressie zullen geven.

Op Phillip Island is er ook zoiets dat de 'Penguin Parade' word genoemd. Elke avond rond zonsondergang komen er letterlijk honderden pinguïns uit het water, het land op. Dit is het schattigste dat je ooit zult zien. Het gaat om de kleinste pinguïn soort ter wereld. Ongeveer 33cm. Dat is het antwoord dat ik kreeg toen ik vroeg hoe groot ze worden. Een vrij precieze benadering dacht ik zo.
Je hebt dus deze mini pinguïns die uit het water komen om op het land de nacht door te brengen.
Er zijn alleen twee problemen.

Ten eerste heb je de golven. Die zijn meer dan 2 meter hoog. Die arme beestjes worden dus alle kanten op gegooid. En als ze dan eindelijk toch op het land komen, waggelen ze richting de duinen. En dan? De volgende golf. Worden ze weer helemaal terug het ruige water in getrokken. Terug bij af..

Mochten ze dan uiteindelijk, na een hoop gezwem, vecht en waggel dan toch buiten bereik van de golven terecht komen, komt probleem nummer twee om de hoek kijken: zeemeeuwen.
Er is een soort zeemeeuw dat de natuurlijke vijand van deze pinguïn is. Wat een geluk dat dat niet deze is. Wat een pech dat deze hier precies op lijkt en de pinguïn het verschil niet zo goed kan zien.
De pinguïn is dus bang en durft niet meer verder. Sommige kiezen ervoor om weer terug het water in te gaan. Zij moeten dus weer helemaal opnieuw beginnen met probleem nummer een, om vervolgens weer aan te komen bij probleem nummer twee.
Sommige zijn dapper genoeg om het gevecht aan te gaan. Dan mag deze zeemeeuw misschien niet de natuurlijke vijand zijn, maar als ze aangevallen worden vechten zij terug. Als een team. Vervolgens zie je een pinguïn voor zijn leven waggelen (meestal in de richting van het water) met een zwik meeuwen achter hem aan.
De slimmere pinguïns wachten totdat ze een grote groep vormen marcheren dan, al waggelend, richting de duinen. Mochten ze dan een meeuw tegenkomen, is dat geen probleem. En vaak, als ze dichtbij genoeg komen, zien ze dat dit niet de gevaarlijke soort meeuw is en gaan ze elk, zonder problemen, hun eigen weg.

En de volgende dag? Herhaalt dit zich gewoon weer.
Het valt niet mee, het leven van een pinguïn.

In totaal heb ik 3,5 week in Melbourne gezeten. Eigenlijk was er niet zo gek veel in en om Melbourne te doen, maar het was een prima stad om wat langer te zitten. Veel mensen weer ontmoet waarmee ik de buurt onveilig kon maken. Ook ben nog ik mijn nichtje wezen opzoeken die in Melbourne studeert. Ik ben naar Sea-Life geweest. Ik zou daar zelf niet heen zijn gegaan, maar iemand anders wilde heel graag dat ik mee ging dus waarom niet. En het was precies wat ik ervan verwacht had. Niet zoveel.. Maar het was best gezellig hoor.

Uiteindelijk ben ik zaterdag 30 augustus met de trein naar Sale vertrokken. Een rit van drie uur richting het oosten.
In Sale wonen mijn oom, tante en neef. Echt leuk om hen na zo lang weer te zien!
Hier wilde ik eigenlijk ongeveer een weekje pakken om tot rust komen en weer op krachten komen.



Hoe dat is gegaan, lees je de volgende keer in 'Reupie in Oz land'!