Queensland: Going down

Mijn laatste blog heb ik geschreven terwijl ik nog in Cairns zat. Ondertussen zit ik alweer een kleine 1360km zuidelijker. En in al die kilometers heb ik een hele hoop meegemaakt.

Omdat dat denk ik voor iedereen het makkelijkste is, zal ik bij het begin beginnen.

Na het werk in Port Douglas was ik dus teruggegaan naar Cairns. Hier ben ik nog ongeveer een week gebleven. In deze week heb ik nog 2x ge wakeboard. Dat is en blijft zo vet! Ondertussen ben ik al bijna pro!! Ik kan ondertussen al ollie's, jumps over de wake (geen wake-to-wake..), one-eighties over het water, one-eighties in de lucht. En dat dan ook elke keer landen! Zie je wel: bijna pro!

Naast het wakeboarden, ben ik 3 dagen als hostie op een duikboot gaan werken. Nee, geen submarine, maar een boot waarvan je kan duiken.
Als hostie moest ik zorgen dat er genoeg water was, wc papier bijvullen, groenten snijden, lunch serveren, afwassen en aan het einde van de dag stofzuigen en ramen lappen. In ruil hiervoor mocht ik 2x per dag duiken. Nou, dat wilde ik wel. Duiken blijft ook zo indrukwekkend. Elke keer zie je weer nieuwe dingen en het reef is zo overwhelming! Niet normaal!

Als ik ooit nog terug kom in Cairns, zal dat alleen zijn om te wakeboarden en duiken!! Je hoort het: Life's a bitch hier down-under.

Ondertussen heb ik ook de bus van Cairns naar Melbourne geboekt. Hier kan ik zo vaak op en afstappen als ik wil en hier heb ik 6 maanden de tijd voor. Moet wel lukken denk ik.
Was ik even later mijn bankafschriften aan het bekijken, heb ik gewoon 2x hiervoor betaald. 1x aan het boeking bureau, en 1x rechtstreeks aan de buscompany.
Wat bleek nou uiteindelijk. Heeft het boeking bureau twee verschillende tickets 'verkocht' die toevallig dezelfde prijs hadden. Na veel gebel en gemail, heb ik dit uiteindelijk wel teruggekregen.

Toen op naar het zuiden. Eerste stop: Mission Beach. Op de ochtend van vertrek, werd ik afgezet door een medewerker van het hostel. Op de website stond waar de bus vandaan zou vertrekken, maar zij zegt dat dat niet klopt. Ze zou de dag ervoor nog mensen af hebben gezet op een ander adres, en daar heeft zij niks meer van gehoord. Nou oké. Dan geloof ik haar maar.
De bus zou om 07.25 vertrekken. Om 07.20 komt er iemand naar mij toe en vraagt: Wacht je op de Premierbus?
Jep. Dat is mijn bus. Oh, dan moet je daar en daar zijn.
Ik wist wel waar dat was, maar dat zou ik nooit van mijn leven in 5 minuten redden. Maar, ik wist dat de taxi standplaats om de hoek was. Dus ik ren hierheen. Hij wilde mij wel brengen. Ik kom om 07.26 aan en ja hoor, daar staat de bus! Geen tijd voor change geef ik de taxi een fikse (voor een backpacker veel te grote) fooi. Ik ren naar de bus, denkende dat iedereen op mij aan het wachten is. Uiteindelijk bleven we daar nog zo'n 15 minuten staan. Maar goed, ik was allang blij dat ik in de bus zat. In de bus startte de buschauffeur een film op. Welke? Speed. Jeweetwel. Die film met de bom onder de bus...
Toen de film afgelopen was, startte de volgende: Speed 2! Man o man.
Oh ja, nog een avontuur in de bus. Toen we aan kwamen in Mission Beach, wilde ik uitstappen (logisch), wilde mijn gordel niet los.. Shit! Uiteindelijk ben ik als een soort worm onder de riem vandaan geslungeld. Erg charmant..

In Mission Beach aangekomen ben ik ingecheckt in een van de meest luxe hostels die ik tot nu toe ben tegengekomen. EN ik had een 10 share dorm helemaal voor mezelf!! 'Helaas' zou ik maar 1 nacht blijven. Ik kwam 's-Morgens rond half 10 aan en zou om 12 uur gaan Skydiven!! Oh man, wat keek ik daar naar uit. Van 4200 meter uit een vliegtuig springen. Wie wilt dat nou niet?! Daar aangekomen werd mij verteld dat ze op een hold staan in verband met het weer en dat ik even moest wachten. En eerlijk is eerlijk, ik zou ook niet springen als het regent en stormt.
Ik was daar dus om 12 uur en om kwart voor 4 werd mij verteld dat ze die dag helemaal niet meer zouden springen. Krijg de paardenfuck! Ticket maar omboeken naar morgen en hopen dat het weer dan beter zou zijn.
Geen kans. Ik zou 's-morgens om half 10 springen, maar ze stonden weer op een hold. Het regende en stormde nog harder dan gister. Maar ik bleef hoop houden. En ja hoor, na een laatste onweersbui klaarde het om 16.00 uur helemaal. Bijna windstil, blauwe lucht, perfect! Daar gaan we dan. In me hessie gehesen stappen we de bus in. Na een busrit van 20 minuten komen we op het vliegveld aan. Hier stappen we het vliegtuig in. Na een vlucht van 20 minuten opgekropt te zitten (weet ik ook hoe een sardien zich moet voelen) ging op 14000 ft. hoogte het rolluik open. Oh Fuck! Daar gaan we dan. Als een soort lappenpop hang ik aan de instructeur als we naar de 'uitgang' schoffelen. Voor ik het weet hang ik buiten het vliegtuig. Van tevoren werd mij verteld wat voor een houding ik aan moest nemen tijdens de jump en de eerste paar seconden. Maar natuurlijk, eenmaal buiten het vliegtuig hangend was dat het laatste waar ik aan dacht. Dus hij rukt mijn hoofd naar achteren en springt naar buiten. HOLY FUCK!! Dan voel ik ineens iets tegen mijn benen trappen. Oh ja! Benen buigen! Daarna was het puur genieten. Meer dan 60 seconden vrije val. Je weet niet wat er gebeurt. Wat een rush! En een lawaai! Je kan jezelf niet horen schreeuwen. Na 60 seconden gaat dan de parachute open. Wat een rust! Wat een uitzicht! Wat vet! Na een poos geeft hij mij de hendels en zegt: 'Als je aan de linker hendel trekt ga je naar links, en andersom om voor rechts, speel maar een beetje'. Wow. Wat is dat vet! Na een paar minuten nam hij ze weer over en maakten we ons klaar voor de landing.. op het strand. De snelheid waarmee je land is nog aanzienlijk. Maar gelukkig hoefde ik alleen mijn benen op te tillen en hem de klap op te laten vangen. Nou, dat kon ik wel. Tussen de palmbomen door manoeuvrerend, landen we dan uiteindelijk precies op de X. Ongelooflijk! Wat een ervaring! Twee extremen in 1 jump. Eerst de extreme sensatie en adrenaline-rush en snelheid tijdens de vrije val, en daarna de extreme rust en het pure genieten als de parachute open gaat. En het uitzicht ook. Aan de ene kant het water en het Great Barrier Reef, en aan de andere kant het strand en het regenwoud.
Het was het wachten meer dan waard! Echt waar! Zo ongelooflijk vet! Niet normaal!

Mijn volgende stop was Ayr. Om te gaan scheepswrak duiken. Maar omdat ik een paar dagen moest wachten voor mijn skydive was er de komende dagen geen plek meer om te duiken. Dus ik kon twee dingen doen. Of ik Mission Beach blijven en mij hier proberen te vermaken. Of doorgaan naar Ayr en mij daar proberen te vermaken. Ik koos om in Mission Beach te blijven. Ik hoorde van tevoren van veel backpackers dat er naast het skydiven niet zoveel te beleven was, maar tijdens het wachten op mijn skydive kwam ik erachter dat het zo erg nog niet was. Er was genoeg te doen om mij een paar dagen te vermaken. Er was een strand met een speeltuin ernaast, perfect om te sporten en een regenwoud waar je goed kon hiken. Samen met iemand die ik had ontmoet tijdens mij skydive heb ik de volgende dag zo'n beetje de hele dag gehiked. Een hele hoop spinnen zo groot als mijn hand, gekko's, salamanders en vliegen gezien. We zijn welgeteld 1 persoon tegengekomen, en ik was bijna op een slang gestaan. Toen ik hem zag (ongeveer 30cm voor mijn voet) zag ik hem al in de attack-mode zitten. En aangezien ik niet zo'n slangen expert ben en ik niet weet welke giftig zijn en welke niet, spring ik naar achter. Maar zodra ik naar achteren sprong, vluchtte hij ook al weg. Eind goed, al goed zou ik zeggen.. Toch...?

Nee.. Want toen we de auto probeerde te starten om terug te gaan naar het hostel, kwamen we erachter dat we de lichten aan hadden laten staan. Accu leeg. Lekker dan. Staan we dan, in de middle of nowhere ergens in de bush. Wachten dus op een auto. Maar we hadden geluk. Na nog geen vijf minuten hoorde ik al een auto aankomen. Ik ga dus half op de weg staan om de auto aan te houden. Even dacht ik dat de chauffeur alleen vriendelijk terug zou zwaaien en dan verder zou rijden. Gelukkig besloot hij toch te stoppen. En binnen no-time konden we weer verder!
Eindelijk dan eind goed, al goed. Toch..?

Ja.


De volgende dag dan met de bus naar Ayr. Wachtend op mijn lift naar het hostel van de duikschool kwam ik Wannes tegen. Een Belg die ik had ontmoet in Port Douglas. Hij had precies hetzelfde plan als ik. Wat een toeval. Aangekomen in het hostel was er niet zoveel te doen. We zouden de volgende dag pas gaan duiken.

Met de jeep werden we naar het strand gebracht waar de boot (max. 12 personen) lag. Na een bootrit van ongeveer 25 minuten kwamen we aan op de plek waar het wrak zou liggen.
Met een backdrop gingen we het water in. Het eerste wat ik altijd doe als ik in het water lig, is naar beneden kijken. Tot nu toe zag ik altijd gelijk al vissen en koraal. Dit keer zag ik niks dan blauw.

Met een backdrop gingen we dus te water. Ik keek onder me en zag niks. En doordat we niet bij het rif zaten, stond er een flinke stroming. Alhoewel ik denk dat de stroming op zich wel meeviel. Ik ben alleen nog niet zo'n ervaren duiker. Daarbovenop ligt het wrak op zo'n 29 meter. Dieper dan ik tot nu toe ben geweest. Oh, en had ik al gezegd dat er gegarandeerd stingers zouden zijn. Hierom hadden we een stingersuit + stingermuts. Ik kan met trots zeggen dat ik mij nog nooit zo sexy voelde.
Het zou overbodig zijn om te zeggen dat ik best nerveus was toen ik zo in het water lag. Maar ik had er zin in! Wat een ervaring zou het worden.
Zodra ik het water in sprong, werd ik gelijk al meegesleurd door de stroming. Nog net op tijd kon ik het touw vast grijpen. Via dit touw gingen we langzaam naar beneden. So far, so good. Na een poos kijk ik omhoog en zie ik het touw in het blauw verdwijnen. Ik kijk weer naar beneden en zie daar hetzelfde. Voor de rest is (of beter gezegd: zie) ik niks. Na nog weer een paar meter afgedaald te zijn, merk zie ik in de verte een grote schim verschijnen en voel ik mijn ademhaling en hartslag omhoog schieten. Ik daal weer wat af. Ik moet mij forceren om rustig adem te halen, anders ben ik zo door mijn lucht heen. Zou zonde zijn.
In eerste instantie daalden we af tot de bodem; 29 meter. Daarna zouden we diagonaal, in de lengte van het schip, tegen de stroming in, omhoog gaan tot zo'n 20/24 meter. Dit was aan de zijkant van het schip. Aan de andere kant van het schip aangekomen (109 meter), gingen we met de stroming mee terug. Over het dek ditmaal. Daarna weer terug naar de boot om dit een uur later weer te herhalen. Als je denkt dat je na de 1e keer alles wel gezien zult hebben, heb je het mis. Er was zoveel dat ik de 2e keer wel zag, wat ik de 1e keer gemist had. Naast het feit dat het (zeker de eerste keer) zo overwhelming is, is er zo ontzettend veel te zien: miljoenen vissen van alle soorten en maten. Sea turtles. Sea snakes. Groupers. Batfishes. En dan het schip zelf natuurlijk: Wijn en champagne flessen. Badkuip. Machinekamer. Toilet. Het koraal dat zich in honderd jaar aan het schip heeft vastgeklampt. En dat zijn alleen nog maar de dingen die ik kan benoemen.
Ik hoopte nog een schatkist te vinden en rijk te worden, maar helaas. Ik denk dat iemand me al voor was... de bitch.

Even een korte geschiedenisles:
Op 23 maart 1911 voer de SS Yongala, op weg van Melbourne naar Cairns, een cycloon in. Geen van de 122 opvarenden overleeft. De reddingsboeien zijn onaangetast, wat betekent dat het schip snel is gezonken.
Pas in 1958 werd het wrak gevonden. Sindsdien komen er meer dan 10.000 duikers per jaar het wrak bewonderen.

Om het allemaal nog gekker te maken is er ook nog 'The Death of Tina Watson'.
In 2003 was er een Amerikaans stel op huwelijksreis naar Australië. Tijdens de duik bij de SS Yongala geven ze elkaar een romantische knuffel onder water. Wat er toen gebeurde is niet zeker. De denken dat meneer Gabe tijdens de knuffel haar luchtfles heeft dichtgedraaid en dat hij haar daarna heeft vast gehouden totdat ze verdronk. Wat zeker is, is dat na deze 'knuffel', zij als een baksteen naar beneden zonk terwijl hij naar boven terug naar boven zwom om 'hulp te halen' (hij was zelf een rescue diver)

Al met al niet echt een duik om vrolijk van te worden. Maar zo ontzettend indrukwekkend en gaaf. Wat een ervaring!

De volgende dag ben ik verder afgedaald naar Airlie Beach. Van hieruit ben ik met een catamaran voor twee nachten naar de Whitsunday Islands afgezeild. Dit is een eilandengroep voor de kust van Australië. Ik kan denk ik wel zeggen dat dit een van de mooiste stukken natuur is dat ik tot nu toe heb gezien. Zo schoon, zo onaangetast en zo indrukwekkend. Boven én onder water.
Elke keer als we ergens stopten heb ik wel gedoken of gesnorkeld. En ik lieg niet als ik zou zeggen dat ik het rif hier indrukwekkender vond dan het Great Barrier Reef in Cairns.
We zijn ook naar Whitehaven Beach gegaan. Dit staat in de top 10 van mooiste stranden wereldwijd. En terecht! Het strand zelf is bijna wit en het zand is geen zand. Tenminste.. Niet voor iets van 98 procent. Het is namelijk Silica. Dat is dus lekker zacht aan je voeten en een leuke bijkomstigheid is dat het niet warm word. Met dit 'zand' zou je zelfs je tanden kunnen poetsen (heb ik zelf niet gedaan, maar anderen in mijn groep wel). Het water was kraakhelder en je kon de vissen en roggen om je heen zien zwemmen.
We hebben twee dagen en twee nachten echt perfect weer gehad. Op de derde dag, op de terugweg, begon het te stormen en regenen en onweren. We hebben dus echt super geluk gehad.

We kwamen zondag 26 januari aan in Airlie Beach. En dat kan maar 1 ding betekenen: AUSTRALIA DAY!!!!!
Een beetje te vergelijken met koninginnedag; de hele dag drinken en feesten, maar niemand weet precies waarom.
Ik zal je vertellen waarom. Het is 'de verjaardag van Australië'. De dag dat de Engelsen voor het eerst aan land kwamen in Australië. De Aboriginals noemen het dan ook 'survival day' of 'invasion day'.

Maar goed, ik kwam dus terug op Australia Day. Ik was kapot. Ik heb zo'n beetje de hele dag geslapen. 's-Avonds had ik met een paar mensen die ik in Cairns had ontmoet afgesproken (Ben en Dennis). Met hen een gezellige avond gehad. Later op de avond hadden we afgesproken om met iedereen van de boot nog een paar drankjes te doen. Best een geslaagde Australia Day!

Op de boot had ik Jordan leren kennen. Zij zou de 27e naar Brisbane rijden, om vervolgens terug te vliegen naar Nieuw-Zeeland. Aangezien ik van plan was om naar Bundaberg te gaan, en dit op de route naar Brisbane ligt, wilde zij mij wel een lift geven. Een rit van 9 uur! Wij waren allebei dus wel blij met wat gezelschap onder weg.

's-Avonds rond 8 uur kwamen we dan eindelijk aan in Bundaberg. Maar om de een of andere reden had ik geen kamer geboekt (ik was een beetje dom). De recepties van de hostels waren allemaal al dicht.. En omdat ik liever niet onder de brug slaap, zat er weinig anders op dan in een motel te slapen. Holy macaroni, wat een luxe! 2 bedden (waarvan één 2-persoons), eigen badkamer, tv in mijn kamer, koelkast, gratis koffie, thee en melk. En ik kan je vertellen, Ik heb van letterlijk alles gebruik gemaakt. Helaas was het maar van korte duur. Ik moest om 10 uur alweer uit-checken..

Gelijk naar een van de hostels gewandeld waar wat over gehoord had toen ik nog in Airlie Beach zat. Toen ik daar aankwam kwam ik erachter dt de receptie maar van 16.00 tot 19.00 uur open was. Wachten van 10.30 tot 16.00 zat niet echt zitten, dus ben ik maar naar de bibliotheek gegaan. Hier erachter gekomen dat ze daar gratis internet hebben + een hele hoop leesplezier. Hier kon ik me wel een paar uur vermaken.
Om 16.00 uur terug gelopen naar het hostel.

De reden dat ik naar Bundaberg ben gegaan is omdat ik had gehoord dat hier een hele hoop farmwork beschikbaar is. En na weer een paar weken vakantie gehouden te hebben kon ik het geld goed gebruiken.

En aangezien dit hostel waar ik nu was een zogenaamd working hostel is, waar zij contact hebben met de farmers en dan de nodige backpackers naar deze farms sturen, vroeg ik gelijk naar het werk dat beschikbaar was. Omdat zij mij vertelde dat er in de komende weken waarschijnlijk geen werk beschikbaar zou komen, en ik toch ergens moest slapen, had ik besloten om voor 1 nacht te boeken.

De receptie was beneden en ik moest via een buitentrap, door de keuken naar mijn kamer. Beneden bij de receptie zag alles er redelijk schoon en verzorgd uit (voor zover dat mogelijk is in een hostel).
Ik kwam in de keuken aan. Toen wist ik dat er iets niet goed was. Vol goede moed loop ik naar de gezamenlijke koelkast om hier mijn eten in te bewaren. GADVERDAMME!! Wat een rotlucht. Letterlijk. Als backpacker raak je er snel aan gewend dat niet alles even schoon is als dat je gewend bent, maar ik was toch bang dat als ik mijn eten hierin zou stoppen, mijn eten dan opgegeten zou worden door iemand anders zijn eten.
Maar goed. Ik loop door naar mijn kamer, ik doe de deur open. Op dat moment had ik besloten om hier zo snel mogelijk weer weg te gaan.
De volgende ochtend ben ik gelijk naar de bieb gegaan (ik kon pas om 4 uur uit-checken). Ik durfde niet eens te douchen...
In de bieb ben ik op zoek gegaan naar een andere hostels en werk. Zodra de receptie van de andere hostels open gingen ben ik hier langs gegaan. Uiteindelijk ben ik eerst ingecheckt in het nieuwe hostel, teruggelopen naar het oude hostel, hier mijn spullen gepakt en uitgecheckt om vervolgens weer terug te gaan naar het nieuwe hostel. Een superschoon, goed verzorgd hostel (voor zover dat mogelijk is voor een hostel). En het is nog goedkoper dan de vorige ook.

Hier zit ik nu, een maand later, nog steeds. Met werk.

Een soort van..


Maar daar later meer over.


To Be Continued..!